W literaturze i poradnikach można znaleźć wiele propozycji jak tego dokonać. Van der Horst, Ferrage i Rytz uznali, że włączenie dzieci w proces przygotowania posiłku wydatnie wpłynie na ilość spożytego pokarmu, zwłaszcza z zakresu warzyw. Pogląd ten sam w sobie nie jest niczym nowym, gdyż już w 1989 roku Casey i Rozin mocno propagowali tą hipotezę. Brak było natomiast do tej pory wystarczającej liczby badań eksperymentalnych weryfikujących tą teorię. Zrobili to dopiero Van der Horst, Ferrage i Rytz w 2012 roku a wyniki swoich badań zaprezentowali w sierpniowym numerze Appetite w 2014 roku.  Dla potwierdzenia swoich rozważań zebrali grupę 47 dzieci w wieku 6 – 10 lat, którą to grupę podzielili na dwie części. W pierwszej z nich znalazło się 25 dzieci, które przygotowywały posiłek wspólnie z rodzicem. W drugiej zaś – 22 dzieci – gdzie posiłek przygotowywał wyłącznie rodzic (dzieci pozostawały w tym czasie w kuchni, ale zajmowały się czymś innym – bawiły się zabawkami, kolorowały malowankę, czytały bajki/książki). Aby wyniki były możliwie miarodajne (na określenie, w jakim stopniu wspólne przygotowanie posiłku wpłynie na ilość i jakość spożytego pokarmu) badacze wprowadzili pewne ograniczenia dotyczące produktów, które powinny znaleźć się w przygotowywanym posiłku. Po pierwsze musi składać się on z mięsa i warzyw, produktu bogatego w skrobię i sałaty jako dodatku. Po drugie – warzywa jakie powinny znaleźć się w potrawie nie mogą być łatwo akceptowalne przez dzieci (jak np. marchewka, czy pomidory). Po trzecie – przygotowanie potrawy, powinno w możliwie dużym stopniu angażować dzieci. W oparciu o nie uznano, że posiłek składający się z gotowanego kalafiora, makaronu, panierowanych pasków kurczaka i sałaty będzie właściwy dla uzyskania mocnych jakościowo wyników eksperymentu.

Wyniki testu były jednoznaczne. Dzieci przygotowujące posiłek wspólnie z rodzicem spożyły średnio o 21 g więcej kalafiora (o 23,2%), o 42 g więcej sałaty (o 76% !!!), o 10 g więcej makaronu (o 12,2%), o 22 g więcej kurczaka (o 27%) i dostarczyły tym samym o 85 kcal więcej (o 24%). W bardziej szczegółowej statystyce – w podziale na węższe grupy wiekowe (6-8 lat i 9-10 lat) oraz na płeć – poszczególne wartości gramowe nieznacznie się różniły, lecz skutek końcowy był taki sam. Wyniki Van der Horsta, Ferrage’a i Rytz’a są tożsame z badaniami Chu, Storey’a i Veugelersa z 2013 roku, którzy badając grupę dzieci w wieku 10-11 lat określili zwiększenie ilości spożywanych kalorii w posiłku przygotowywanym wspólnie z rodzicem na poziomie 245 kcal. Co niezmiernie ważne – dzieci przygotowujące razem z rodzicem posiłki spożywały potrawy bardziej zbilansowane niż dzieci, które w tym czasie zajmowały się czymś innym.

Znajdzie się na pewno wielu krytyków tej teorii podważających wyniki badań Van der Horsta, Ferrage’a i Rytz’a – choćby ze względu na małą grupę badawczą – nie zmienia to jednak faktu, że są to jedne z pierwszych, udokumentowanych wyników w tym temacie.

Źródło:

Chu Y.L., Storey K.E., Veugelers P.J., 2013, Involvement in meal preparation at home is associated with better diet quality among Canadian children, Journal of Nutrition Education and Behavior 46(4), s. 304-308

Van der Horst K., Ferrage A., Rytz A., 2014, Involving children in meal preparation. Effects on food intake, Appetite 79, s. 18–24